آوار معیشت بر سر آتش‌نشان تبریزی

آتش‌نشانان سیاوش‌وار به آتش می‌زنند و ابراهیم‌وار از دل آتش بیرون می‌آیند. جان برکف دست گرفته و هر چه در توان دارند، برای سلامت و ایمنی جامعه به کار می‌بندند. ققنوس‌وار بر فراز بحران‌ها پر می‌زنند و جاودانه می‌مانند.

هنوز یاد و خاطره آتش‌نشانان در حادثه پلاسکو فراموش نشده و در کنار آن، آتش‌نشان فداکار تبریزی همچنان در بستر بیماری حتی توان تکلم ندارد. عمده دلیل مصدومیت صالح امانی به اذعان اعضای شورای شهر تبریز، عدم استفاده از تجهیزات استاندارد است که بارها مدیرعامل سازمان آتش‌نشانی بر آن تأکید داشته است.

آتش‌نشان در کنار تمام سختی‌های کاری که دارد، از شیفت‌های شبانه تا آماده‌باش در تمام سال، کمبود تجهیزات استاندارد تا خودروهای فرسوده، مشکل بزرگی نیز دارد و آن معیشت است. آری معیشت آتش‌نشانان شاید توانی برای حرفه‌ای‌گری در شغل خویش باقی نمی‌گذارد، به عبارتی دیگر آتش‌نشانی که باید شیفت‌های استراحت خود را در خانه و کنار خانواده باشد، مشغول شغل دیگری است.

دیروز یکی از آتش‌نشانان تبریز در سانحه تصادف به رحمت ایزدی پیوست و اسفناک‌تر از این خبر، اشتغال این آتش‌نشان به امر رانندگی اتوبوس بین‌شهری بود. مثل همیشه سیلی از پیام تسلیت در فضای مجازی منتشر شد، ولی هیچکدام از دلیل اشتغال این مرحوم به شغل دوم ننوشته است.

آتش‌نشان رضا قمری، پس از فراغت از شیفت کاری آتش‌نشانی، به عنوان راننده اتوبوس بین‌شهری فعالیت داشت که متأسفانه در تصادف با تریلی در محور اتوبان پیامبر اعظم، به رحمت ایزدی پیوست.

مسئله اصلی این است که چرا باید یک آتش‌نشان حرفه‌ای را که هزینه زیادی برای آموزش و تربیت او شده است، اینچنین از دست بدهیم؟ آیا مدیران سازمان آتش‌نشانی پایشی از وضعیت معیشت و زندگی آتش‌نشانان دارند؟ چند درصد از آتش‌نشانان شهر پس از فراغت از شیفت کاری به شغل دوم روی آورده‌اند؟ در حالی که باید برای آمادگی جسمانی و ذهنی خود استراحت کافی داشته باشند؟ چند نفر از آتش‌نشانان مشکل مالی و خانوادگی دارند که باید زمانی که در حال استراحت باشند، به شغل‌های سخت دیگری همچون رانندگی اتوبوس بین‌شهری بپردازند؟ انواع و اقسام پیام تسلیت، بنر، بزرگداشت چه دردی از دردهای آتش‌نشانان و خانواده‌های آنها را درمان خواهد کرد؟

واقعیت این است که یک خانواده چهارنفره مستأجر با شش هفت میلیون حقوق در ماه، کاری از پیش نخواهد برد و ضرورت دارد در کنار یکسان‌سازی حقوق کارکنان دولت، امتیاز ویژه‌ای برای مشاغل سخت و خطرآفرین همچون آتش‌نشانی، اورژانس، هلا‌ل احمر، راهداری در نظر گرفته شود.

کاش شورایی که دست در گریبان شهردار نهاده است، به جای مسائل سطحی همچون انتصاب افراد و بوی بنر و شب‌زنده‌داری در ادارات، به معیشت کارکنان مخصوصا بخش‌های امدادی و خدماتی نیز توجه داشته باشند. شاید اگر این آتش‌نشان و یا دیگر کارکنان مشابه، از نظر مالی و معیشتی تأمین باشند، دیگر نیازی به شغل دوم نداشته باشند.
آتش‌نشان همچنان می‌دهد، چه زیر آوار یک آتش‌سوزی و چه زیر آوار معیشتی!

انتهای پیام/