پوزیسیون یا اپوزیسیون؟

نماینده محترم همدان که رئیس فراکسیون مبارزه با مفاسد اقتصادی نیز هست، اخیراً طی اظهاراتی گفته است: پشت پرده مفسدان اقتصادی، برخی از خود مسئولین هستند و آنها ۳۱ مفسد اقتصادی را مدیریت می‌کنند. مگر یک فرد بی‌مسئولیت می‌تواند جزء سران مفاسد اقتصادی باشد و بانک‌ها را غارت کند؟

بیان چنین سخنانی در میان اهالی سیاست و حتی اهل فرهنگ و اقتصاد نه تازگی دارد و نه تعجب… نمونه‌های فراوانی از این دست سخنان که اتفاقاً حرف مردم کوچه و بازار، روشنفکران، دانشگاهیان و حتی ائمه جمعه و جماعات هم هست توسط مقامات و مسئولان و دست اندرکاران نظام شنیده می‌شود که اگر بخواهیم فهرستی از چنین اظهارات دل خنک کننده‌ای تهیه کنیم، نه تنها به یک ستون و یا یک صفحه روزنامه، بلکه به ظرفیت یک کتاب محتاجیم تا حق مطلب ادا شود. تنها مختص نمایندگان محترم مجلس هم نیست. فلان مقام قوه قضائیه از فساد موجود در دادگستری و از عملکرد قضات گلایه می‌کند. آن دیگری از عملکرد پلیس، بَهمان مقام بانک مرکزی از بلبشوی موجود در نظام بانکی و مسئول و مقام دیگری از دست داشتن برخی نهادها و ارگان‌ها در قاچاق و حتی رئیس دولت از شبکه فساد سخن می‌گوید. مقامات نظامی و انتظامی و نهادها و بنیادها هم همین طور… ظاهراً برای اینکه مردم خوششان بیاید و خود را مثل ما و دردهای خود را دردهای ما نیز بدانند دسته جمعی به این نتیجه رسیده‌ایم که در مقام اپوزیسیون ظاهر شویم. اما این رویکرد به چه کاری می‌آید؟ البته نماینده محترم همدان گفته‌اند که اگر قوه قضائیه اقدامی نکند و پرونده این ۳۱نفر را به جریان نیندازد، دست به افشاگری خواهد زد.
اتفاقاً کار درست همین است که امیدواریم چنین شود و گرنه اعلام عمومی بدون پیگیری و کسب نتیجه تنها در حد گله‌گذاری می‌ماند و تغییری را صورت نمی‌دهد. مردم از مقامات، مسئولین، نمایندگان خودشان در مجلس تنها انتظار ندارند که مثل آنها گله و شکایت کنند. از وزیر کشاورزی حل مشکلات این بخش را می‌خواهند و نه گلایه و نقد. از وزیر صنعت هم رونق صنعت را انتظار دارند و از وزیر کار ایجاد مزیت و فرصتهای بیشتری برای اشتغال را و از مقامات قوه قضائیه نیز اصلاح دادسراها و دادگاهها و نجات عدالت از ظلم و تبعیض و رشوه و فساد را و از وزیر اقتصاد نیز کنترل تورم و اصلاح نظام بانکی و کنترل بازار ارز و سکه و جلوگیری از سفته‌بازی و دلالی و مقابله با قاچاق را، نه صرفاً گلایه و حمله و انتقادِ اپوزیسیونی را. فردی که خود در مسند و منصب مسئولیت نشسته است نمی‌تواند و نباید در مقام اپوزیسیون قرار گیرد.
مردم از نظام اسلامی و مقامات و صاحب‌منصبان و دولتیان گله‌گذاری و مخالفت خوانی و توجیه نمی‌خواهند از آنها تلاش برای رفع مشکلات و مقابله با مفاسد و صاحب‌نفوذان فاسد و قدرتمندان ویژه‌خوار را انتظار دارند. اینکه وقتی فسادی کشف شد چه کسانی اجازه نمی‌دهند نام آنها افشا شود؟ آبروی این افراد یا باندها یا سازمان‌ها و انجمن‌هایی که نباید نامشان را برد چقدر مهم است که حاضریم آبروی نظام و حاکمیت و انقلاب را خرج آنها کنیم؟ در این صورت مردم همه این نابسامانی‌ها را به پای ناکارآمدی نظام می‌گذارند. چگونه حاضریم برای عدم افشای فساد و یا تخلف آنان، کل نظام به فساد متهم شود؟ این چه ظلمی است که حاضر به انجام آن می‌شویم؟
کوته سخن آنکه این مقال به هیچوجه نباید به معنای نقد و یا مخالفت با سخنان نماینده دلسوز همدان تلقی شود بلکه درددلی است از یک مشکل اساسی در کشور که در حوزه‌های مختلف جا و کارکرد پوزیسیون و اپوزیسیون عوض می‌شود و این مشکلی از مملکت حل نمی‌کند و بلکه حتی کارآمدی نظام را زیر سوأل می‌برد. بیائیم بدون رودربایستی به جای متهم کردن نظام به فساد و بدون تعارف و مماشات، با کارگزاران و صاحب‌منصبان و ذی‌نفوذان متخلف یا فاسد نظام برخورد کنیم و بیش از همه از مجلس و نمایندگان دلسوز آنان چنین انتظاری است و مهمتر از همه اینها، بیایید به جای اتلاف وقت و نیرو، انرژی مسئولان را با استفاده از دانش نوین و تکنولوژی جدید و تجربه‌های دنیای امروز، برای رصد آینده و بستن راه‌های تکرار تخلف‌ها و فسادهای حال و آینده، متمرکز کنیم.
اگر به گذشته رفتن و به گذشته پرداختن موجب غفلت از حال و‌ آینده شود، این در همیشه بر همان پاشنه سابق خواهد چرخید و تخلّف‌ها و فسادها تکرار خواهد شد.