نمای رومی، رختی نامناسب بر تن ساختمان ها

نری لنارد،یکی از معماران بنام دنیا می گوید: “فضاهای شهری نیازمند بیان هنری اند.

هنری لنارد،یکی از معماران بنام دنیا می گوید: “فضاهای شهری نیازمند بیان هنری اند. خاطره های ما با مکان های با هویتی که در آن تجربه های ارزشمند رخ می دهد گره خورده است. فضای شهری در واقع قلب شهر و منشاء زندکی روزمره است.”
قالب و پوسته شهر تبریز دارد عوض می شود. این روزها چشمان شهروندان ساختمانهای جدیدی را در کوچه ها و خیابانهای شهر می بینند که با نمای رومی ساخته شده اند. هر روز که می گذرد بر تعداد این نمای وارداتی افزوده می شود. اگر وضعیت ساخت و سازها با نمای رومی با همین روند تداوم یابد تبریز در سالهای آتی پوست اندازی خواهد کرد و دیگر اثری از خانه های قدیمی با معماری ایرانی نخواهد بود و هویت شهر در میان برج ها و نماهای بیگانه گم خواهد شد.
نمای رومی، سبکی کلاسیک که از المان‌های معماری روم باستان الهام گرفته شده است. این نوع نما، جزو طراحی‌های لوکس و گران‌قیمت بوده و از مصالح سنگینی مثل سنگ مرمر، گرانیت و تراورتن استفاده می شود. اینکه چرا و چگونه این نما به نمای غالب ساختمان های شهر تبدیل شده است سوالی است که مسئولان شهری باید پاسخ آن را دهند و معمارانی که در برابر این هجمه سکوت اختیار کرده اند.
شهرداری، شورای شهر و سازمان نظام مهندسی هر یک به نوبه خود در رواج نمای رومی و تسری این مد بیگانه به دیگر ساختمان های شهر تبریز مقصر هستند. مگر قوانین شهرسازی اجازه استفاده از نماهای بیگانه را در ساخت و سازها می دهد و اگر نمی دهد چرا نظارت درست و بهنگام انجام نمی شود. یا اگر در قوانین شهری نقصی وجود دارد چرا برطرف نمی شود تا  اینچنین بی محابا بر هویت یک شهر ریشه دار خدشه وارد نشود.
جلوگیری از صدور پروانه ساخت توسط شهرداری و سازمان نظام مهندسی شهر تبریز به صاحبان املاکی که از نمای رومی در ساختمان شان استفاده می کنند ضرورتی انکار ناپذیر به نظر می رسد تا بدین وسیله از سیطره نمای رومی جلوگیری گردد.
باغ شهر دیروز اکنون در حصار برج ها با انواع و اقسام نماها گرفتار شده و روح زندگی و سرزندگی دارد از ساکنینش رخت می بندد. نمای خشن و بی روح رومی رخت نامناسبی است که تعداد زیادی از ساختمانهای شهر اکنون به تن کرده اند و تا دیر نشده باید جلوی شیوع این مد وارداتی گرفته شود. نمای رومی هیچ سنخیتی با فرهنگ و تاریخ کهن ما ندارد و این نمادهای وارداتی جامعه ایرانی را از اصل خویش دور می کند. همانطور که مولوی می گوید:
هر که کو دور ماند از اصل خویش                                     باز جوید روزگار وصل خویش
روی دیگر سخن با کسانی است که دست شان به دهانشان می رسد اما با رو آوردن به نمای رومی به ظاهر شیک در ساختمان شان هم به دیگران فخر می فروشند و هم تیشه به ریشه هویت و اصالت شهر می زنند. غافل از اینکه در نمای رومی معانی فدای شکل و ظاهر می شود.به عبارت بهتر در این نوع معماری پدیده ای خوش ظاهر و بد باطن جلوه گر شده است.

طاهر خیری

روزنامه نگار