قشری از جامعه و کوله باری از مطالبات بحق

یادداشت: آرش شهبازی
کلانشهر تبریز با دو میلیون جمعیت شهروندان معلول متعددی دارد اما نبود امکانات و آماده نبودن زیرساخت های شهر برای تردد، این قشر را خانه نشین کرده است.

یک شهروند سوار بر ویلچر عملا به سختی می تواند از خیابان به پیاده رو های کلانشهر تبریز تردد و باید دست نیاز به دیگران باز کند.

معلولان به هیچ وجه به ترحم و دلسوزی نیاز ندارد بلکه باید متولیان امر، مطالبه گر حقوق این قشر باشد.

*نبود امکانات مناسب برای تفریح معلولان در تبریز*

چند روز قبل با حضور در یکی از سالن های ورزشی شهر تبریز و تایمی که با اراده و سخت کوشی یک شهروند بنام مرتضی دیوباد برای کم توانان عزیز اختصاص داده شده است که میهمان جو صمیمی شان بودم.

افراد خانواده شان بر روی سکوها نظاره گر فرزندان خود بودند، حدود سی نفر از معلولان پسر و دختر در یک ردیف سوار بر ویلچرهای خود منتظر بودند تا توپ کوچک ورزش بوچیا و یکی دو عدد نیمکت بازی به نوبت به آنها برسد و بتوانند پرتاب خود را انجام دهند و شاید در آن دو ساعت تمرین هر ده دقیقه یکبار توپ را لمس کنند.

*بوچیا ورزشی مخصوص معلولین گرامیست که با حرکت دادن توپ توسط، نیمکت مختص آن به سمت موانع و اهداف رفته و با برخورد به آنها و امتیازگیری شکل میگیرد*

سرویسی برای آمدن به سالن ورزشی حداقل خواسته بوچیا کاران تبریز

مرتضی دیوباد سرمربی بوچیای این قشر می گوید، بچه ها یک هفته منتظر می نشینند و روز تمرین از صبح سر از پا نمیشناسند تا بعد ظهر موعود تنها دلخوشی آنها فرا برسد، دیداری با دوستان و هم نوعان خود تازه کنند و دو ساعتی را به ورزش محبوب و تنها تفریح خود بپردازند.

وی همچنین از عدم حمایت های مسئولین شهری گلایه مند است و در این رابطه می افزاید، این بچه ها انتظار و توقع زیادی از جامعه ندارند، وقتی میخواهند خود را به سالن برسانند افراد خانواده شان را هم درگیر میکنند، چون در یک شهر دو میلیون نفری در قرن حاضر و با اصطلاح شهر هوشمند حتی یک خودرو مخصوص ناتوانان جسمی وجود ندارد!

چندین بار راننده اسنپ بخاطر معلول بودن، سفر را لغو کرده است/ تردد معلول در تبریز بدون همراه چیزی مثل رویاست

با یکی از معلولین همکلام می شویم، درد دلش را تازه کردیم، با بغض حرفش را شروع می کند :

وقتی میخواهم خود را به جمع دوستان در سالن برسانم و هفته ای دو ساعت شاد باشم چند ساعت قبلش شروع به گرفتن تاکسی اینترنتی میکنم چون هیچ استانداری مناسب برای ما معلولان در سطح شهر پیش بینی نشده است، حتی در بحث حمل و نقل عمومی هم امکان تردد ما وجود ندارد، گویی ما شهروندان ناتنی هستیم.

دختر جوان اضافه میکند وقتی در معابر شهر میخواهم تردد کنم حتما باید یک نفر از خانواده ام را با خود به خیابان بکشانم البته با کمک هم نمیتوان در معبر عمومی تبریز رفت و آمد کنیم چون هیچ نشانی از استاندارد سازی برای عبور و مرور معلولین به چشم نمیخورد!

یکی از پسران ناتوان جسمی در صف تمرین دستش را بلند می کند و مارا صدا میزند

_ من هم میخواهم با شما صحبت کنم

با مرد جوان خوش خنده همکلام شدیم
گویی لبخندش از سر تلخی بوده
سفره دلش را باز میکند، با لحنی کنایه وار می گوید سلام مرا به مدیران شهری برسانید بگویید یک جوان معلول گفت حسرت بر دلم مانده تا منظره خیابان ها را از روی پل عابر ببینم!

وی می افزاید، آسانسور پل های عابر گذر را برای چه چیزی گذاشته اند؟
ویترین های نمایشی؟

حتی ساده ترین مسائل رفاهی را برای ما در نظر نگرفته اند، چطور از یک خیابان به پیاده رو و بالعکس عبور کنیم؟

در خیابان ها چطور از پل عابر استفاده کنیم؟

همه این موارد تنها گوشه ای از مشکلات کم توانان جسمی حرکتی هستند

آری ما بچه های ناتنی شهر هستیم!

مدیریت شهری در راستای عمل به رسالت اجتماعی خویش نقش بسزایی دارد، مناسب سازی معابر از جمله وظایف شورا و شهرداری در قبال شهروندان معلول شهر است.

مترو و بی آرتی رایگان از جمله تسهیلات مدیریت شهری به معلولان/ مجتمع ورزشی اختصاصی برای معلولان ساخته می شود

یاسین بجانی رئیس کمیسیون عمران،حمل و نقل و ترافیک شورای شهر تبریز می گوید؛ از سال قبل مترو و بی آرتی را برای جامعه معلولین با اجماع اعضای شورا رایگان کردیم.

ی ادامه می دهد: در حال شروع به ساخت یک مجموعه کامل ورزشی مختص معلولان و جانبازان هستیم که امیدواریم تا این مجتمع تا تابستان ۱۴٠۴ به بهره برداری برسد و ناگفته نماند که مشابه آن تنها در تهران موجود است و البته با همکاری سازمان ورزش شهرداری تمامی سالن های ورزشی شهرداری در محلات تبریز را مجاب کردیم سه جلسه در هفته برای معلولان اختصاص داده شود تا بتوانند از آن استفاده کنند ولی متولی این امر پیگیر حق و حقوق این عزیزان نیست.

بجانی خاطر نشان کرد: در بحث عمرانی و متناسب سازی معابر برای تردد معلولان با طرح اسفالت ریزی و رفع چاله های محلی سهولت رفت آمد این عزیزان فراهم شده است ،حتی با خرید اتوبوس های جدید و بخاطر سیستم هم سطح سازی کف آن با سکوی سوار شدن مسافر معلولان براحتی می توانند از اتوبوس های شهری جدید استفاده کنند.

قانون جامعه حمایت از معلولان به تفصیل حقوق این قشر از سهمیه استخدامی‌تا الزام مناسب سازی شهری به زیبایی ترسیم کرده است اما در عمل حداقل در کلانشهر تبریز شاهد بی مهری و نامهربانی زیادی هستیم‌ به طوری که حتی برای تفریح ورزشکاران هیچ امکاناتی فراهم نشده است.
گویی شهر مختص دیگر شهروندان بوده و‌ هیچ‌ تدبیری برای بهره مندی معلولان از امکانات شهری انحام‌نشده است.
به عبارتی توزیع عادلانه امکانات تنها مربوط به محلات حاشیه نشینی نبوده و قشر معلولان نیز در حاشیه قرار گرفته اند.

*آیا حسرت تماشای خیابان های تبریز از روی یک پل عابر پیاده برای معلولان ، روزی به پایان می رسد؟!*