شوخی تلخی به نام «تبریز ۲۰۱۸»

سالی که قرار بود نام تبریز به عنوان پایتخت گردشگری کشورهای اسلامی، بر تارک تاریخ اسلام بدرخشد اما چون «کودکی سرراهی» روی دست مسئولان هر اداره و سازمانی ماند و آنچه عاید مردمش گردید جز آه و حسرت و افسوس نبود! چه بسا خیلی ها در دل و زبان، آشکار و نهان، آرزو می کنند که ای کاش اصلاً چنین موضوعی برای تبریز مظلوم مطرح نمی شد. ای کاش مثل همه دفعات قبل، مشهد و اصفهان و کرمان، این عنوان را کسب می کردند نه تبریز! شاید در اینصورت، کمتر حرص می خوردند. اما افسوس که در کم و کاری و غفلت مسئولان این اداره و نخوت و بزرگنمایی آن یکی اداره، معلوم نشد به راستی متولی این رویداد فرهنگی، سیاسی، اقتصادی و اجتماعی کیست؟! و تنها دلخوشی مردمانش، همان آرم و لوگوی ساده با خطوط کج و معوجی است الهام گرفته شده از عمارت ساعت تبریز که هنوز هم بر سربرگ برخی ادارات  و بر روی برخی از تاکسی ها و مسافرکش ها به چشم می خورد.
هیچ کس هرگز اینگونه فجیع به کشتن خویش برنخاست که ما در این یک سال با خود کردیم و هیچ شهری مسئولانش چنین فرصت طلایی را مفرغ نکرده بود…

باز دست مسئولان وقت سازمان پارکها و فضای سبز تبریز درد  نکند که در  گوشه ای از پارک ائل گلی تبریز، اِلمانی از «تبریز ۲۰۱۸» طراحی و نصب کردند  تا عده ای در کنار آن عکس یادگاری بگیرند  و با بهره گیری از ظرفیت شبکه های اجتماعی و به رسم تعصب و عرق ملی شان نسبت به شهر و دیار خویش، به طور خودجوش در اقصی نقاط جهان پخش کردند . بنده خداها گناه ندارند. آنها هم چون من و شما فکر می کردند که شاهکار خواهند کرد و«تبریز ۲۰۱۸» انقلابی در صنعت توریسم آذربایجان به راه خواهد انداخت!
اما افسوس که جز خاکستری از حسرت و تلّی از بدهی برخی  دستگاههای دولتی و مهمان نوازی خویش در قالب هدیه  و تحفه ایی گران قیمت، به مهمانان همایش بزرگی که اردیبهشت ۹۷ به رئیس جمهور و هیات همراه و «سیاهی لشکر» فرود آمده از تهران و سایر شهرها دادند هزینه هایی که صرف اقامت چند شبانه روزی آنها در تبریز شد. هزینه هایی که از جیب مردم همین شهر تامین شد. آنجاست که باید گفت: «اگر نوشم نی ای نیشم چرایی؟!»
کجا باید نوشت درد ملتی را که چون بازنده بازی بزرگ، روح و جسم و احساسش به بازی گرفته می شود؟! کجا ماند آن وعده شیرین و دهان پر کن ۸۰۰ میلیارد تومان اعتبار وعده داده شد ملی؟
چرا در مرحله دوم به ۱۰۰ میلیارد تومان تقلیل یافت؟
و چرا در مرحله آخر به ۱۰ میلیاردتومان  تنزل یافت؟ و آن هم صرف هزینه های جاری و مراسم تشریفاتی گردید؟ چرا کسی به آن بها نداد؟
چرا مدعیان تبریز ۲۰۱۸ دیروز که آن را متعلق به سازمان خود می دانستند با مشاهده شکست و ناکامی آن، همه پا پس کشیدند و توپ را به زمین دیگران انداختند؟
راست گفته اند که «پیروزی هزاران پدر دارد و شکست همیشه یتیم است!»
به هر حال تجربه تلخی بود. هم برای «تبریز» و هم برای مردمانش. و تلخ تر آنکه، سال آینده که شهر باکو، در همین بغل گوش ما، این عنوان زیبای «پایتخت گردشگری کشورهای اسلامی در سال ۲۰۱۹ » را کسب کرده و با عظمت برگزار خواهد کرد باز هم «آه» از نهاد ما برخواهد خواست که چگونه فرصتی طلایی را به خاطر غرور و خودخواهی، نخوت و کم کاری، بی تدبیری و تنگ نظری از کف دادیم.
شاید بشود اسمش را گذاشت: شوخی تلخی به نام «تبریز ۲۰۱۸»!
دراین مورد بازهم خواهیم نوشت.

یادداشت از عباس شاملی