انحصار اصلاح‌طلبانه به مراتب خطرناک‌تر از استبداد اصولگرایانه است

به گزارش نگاه، ابوذر ترابی، فعال جوان اصلاح‌طلب با توجه به شرایط روند انتخاب شهردار شهر همدان و خطاب به اصلاح طلبان استان نوشته است:

فرایند طولانی و غیر قابل دفاع انتخاب شهردار همدان یک بار دیگر بستری را فراهم کرده است که در امتداد نقد های پیشین به مکانیزم تصمیم گیری و سیاست گذاری شورای عالی و نهادهای دیگر رهبری اصلاح‌طلبان در استان با بازخوانی و بر شمردن دلیل این افتراق و انشقاق، دست‌کم تفسیری واقعی از فضای حاکم و چالش‌های گریبان گیر ارائه کرد. اگر پیکره آنچه جریان اصلاح طلبی در استان می نامند، را به جریان اجتماعی اصلاحات و جریان سیاسی اصلاح‌طلبان تفکیک کنیم در ذیل این دو پارادایم خرده‌گفتارهایی وجود دارد که یکی با تبختر و نخوت و دیگری با تمرد و محنت، در بی‌عملی محض در انتظار نتیجه‌ای قهری برای این باز شدن این کلاف سردرگم هستند.

مسئله فراتر از انتخاب اقای شهردار است! گویی برخی منافع و مصالح شخصی خود را با زیرکی و رندی به عنوان مصالح و خیر عمومی شهر جعل می‌کنند و کماکان کاسبی با جسم محتضر اصلاح طلبی ادامه دارد، واقعیت این است که اصلاحات استان همدان از انحرافات و بیماری ها و بحران های بیشماری رنج می برد، یکی از این انشقاق ها نزاع و صف آرایی اصلاح طلبان شناسنامه دار با اصلاح طلبان دفعتی است؛ که از بد حادثه موسوم به اصلاح طلبند. بدون مسامحه و تساهل می‌دانیم که فراکسیون امید در مدت استقرار خود کارنامه و عملکرد قابل دفاعی ارائه نکرده است و در صورت تداوم این شرایط نه جربان اجتماعی می‌ماند و نه نحله سیاسی بقای طولانی مدتی را تجربه می‌کند.

پیشنهاد می‌کنم برای پیشگیری از تند شدن شیب انحطاط و افول، نخست نهضت تدوین مانیفست و چارچوب برای اصلاحات تشکیل شود و دوم بخشی از ناکارامدی فراکسیون اصلاح طلبان با مشاوره و همکاری و همسویی برکشیده‌گان جریان اجتماعی پوشش داده شود و همچنین بدیل شوراها و نهادهای رنگارنگ مدعی رهبری اصلاح طلبان تقویت تحزب و تشکیل پارلمان اصلاحات در سطح استان شود. باید فکری به حال کاسته شدن از مقبولیت و لاغر شدن مشروعیت برخی رهبران خود خوانده اصلاح طلبان شود. نه ستیز و مخاصمه و نه سکوت و مسامحه   در این پیچ تاریخی کار ساز نیست بلکه تنها ترین و ممکن ترین سازوکار تشکیل پارلمان اصلاحات است، که هم جریان اجتماعی و هم جریان سیاسی در آن مشارکت داشته باشند.

هر راهی غیر از این گزاره و گزینه به نتیجه و نقطه ای ختم می‌شود که نه این می‌ماند و نه آن!! انتخاب اقای شهردار پایان مناقشه نیست بلکه آغاز منازعه‌ای خواهد شد که برون رفت از آن با استعداد فعلی ممکن نخواهد بود و پارلمان شهری اغاز پایان اندیشه اصلاح‌طلبی خواهد شد. دنگ شیائو پنگ جمله‌ای دارد با این مضمون که گربه باید موش بگیرد، سیاه و سفیدش فرقی ندارد !!!!

نقد و اعتراض گسترده در صورت عدم کانالیزه شدن و قرار گرفتن در مسیری درست و مشخص هم بر مطالبات دامن می‌زند و هم با گامی به جلو به نفی می‌رسد .پس از لفاظی های غیر مستند و کلی گویی های پر ابهام که شاخص روشن خالی بودن انبان اندیشه و تجربه و سامانه فکری است اجتناب باید کرد. گویی سیاست انتراعی شکل گرفته در تصور برخی فعالین چنان امر را مشتبه کرده که از موضع عقل کل سخن می‌گوییم و از منظر دانای کل نسخه ها برای درمان درد های مزمن و ازار دهنده ای می‌پیچیم که اطبا و حکما بیش از هر چیزی به ترمیم و بهبود طبیعی بیمار امید دارند. تسکین و تخدیر دردی از مجموعه بیماری‌های متنوع دوا نخواهد کرد. این پیکر افت زده به جراحی نیاز دارد. فراموش نکنیم انحصار اصلاح‌طلبانه به مراتب خطرناک‌تر از استبداد اصولگرایانه است، البته جای این استبداد و آن انحصار در وانفسای مصلحت اندیشی (بخوانید منفعت اندیشی ) جا به جا شده است.