آذربایجان شرقی با سرپرست اداره نمی شود

بعد از تصمیم به اداره شهرداری تبریز، چند پست مدیریتی در دستگاه های اداری و چندین فرمانداریِ آذربایجان شرقی با سرپرست، این بار نوبت استانداری آذربایجان شرقی بود که در طول چند روز اخیر حکم به اداره اش با سرپرستی صادر می شود.

هرچند سرپرستیِ پست های مدیریتی استان بارها مورد انتقاد رسانه ها قرار گرفته است، اما تصمیم گرفتن به ادارۀ استانداری آذربایجان شرقی با سرپرست، موضوعی نیست که بتوان به سادگی از کنار آن عبور کرد.
عقب ماندن از روند توسعه و فراهم شدن زمینه عقب ماندگی استان، در راه بودن فصل سرما و بلاتکلیفی پروژه های عمرانی، سرگردانی مدیران دستگاه های اداری استان و فرمانداران و در نهایت ابهام افزائی در نزد افکار عمومی شاید بخشی از پیامدهایی است که ارمغان ادارۀ استانداری با سرپرست است!
می توان ده ها پیامد منفیِ بزرگ و کوچکِ دیگر را لیست کرد که به دنبال تعیین سرپرست برای مناصب مهمی نظیر استانداری به صورت بالقوه بر آذربایجان شرقی دارد اما بررسی چرائیِ تصمیم هایی از این قبیل ترسیم کننده افق روشنی در این زمینه خواهد بود.
ترکیب نامتناجس نمایندگان استان در مجلس شورای اسلامی و اعضای شورای اسلامی کلانشهر تبریز را باید مهم ترین دلیل تاثیرگذار بر حادث شدن وضع موجود ارزیابی کرد.
از سوی دیگر نخبگان تاثیرگذار استان که در پایتخت مقیم هستند، به شدت تشتت آرا دارند و همین مساله بر پیچیدگی انتخاب کلیدداران پست های حساسی مانند استانداری آذربایجان شرقی و شهرداری تبریز تاثیر گذاشته است.
در یک مرور اجمالی بر مولفه های اثرگذار دیگر می توان به فقدان نفوذ کلام چهره هایی نظیر «مسعود پزشکیان» به عنوان نائب رئیس مجلس، بی رغبتیِ حجت الاسلام «سیدمحمدعلی آل هاشم» نماینده ولی فقیه در استان و امام جمعه تبریز برای مداخله جهت تسریع در پایان دادن به وضع بلاتکلیف حاضر، نبود رسانه های متنفّذ در سطح استان، اختلاف شدید دیدگاه طیف های حامی رئیس جمهور روحانی در آذربایجان شرقی و عدم حضور موثر دانشگاهیان در مناسبات سپهر سیاسی استان اشاره کرد.
متاسفانه این یک واقعیت است که صدای واحدی از آذربایجان شرقی خارج نمی شود و این چندگانگیِ صداها و دیدگاه ها در جغرافیای استان محدود نشده و  رهبرانِ فکریِ منتسب به این استان که در تهران مقیم هستند را نیز گرفتار ساخته است.
در نگاه نخست می توان از تشکیلات نسبتاً منسجمی به نام «خانه آذربایجان» نام برد که اتفاقاً به خاطر نزدیکیِ نگرش های سیاسیِ موسّسان و اداره کنندگان آن با رویکرد سیاسی دولت، انتظار نقش آفرینی موثرتر در چنین مقاطعی انتظار بی جائی نیست اما این یک واقعیت تلخ است که همین تشکیلات گرفتار آفتی به نام «شخص محور بودن» شده و اثری از تمرکز بر روی «برنامه محوری» در آن دیده نمی شود.
در این میان تحلیلگران مسایل سیاسی اعتقاد دارند که مشکل بزرگ آذربایجان شرقی، «تنگ نظری» و «ناکارآمد بودن مدیریت ها» است. ظریفی به مزاح تعریف می کرد که «هرگاه راهش به فرودگاه تبریز افتاده، شماری از مدیران امروز و دیروز را با بسته های شیکِ نوقا، آجیل، قرابیه و یا پنیر لیقوان می بیند که برای عرض چاپلوسی و البته بدگویی پشت سر دیگران عازم تهران هستند.» مقصود این که چنین رفتارهای ناپسندی که احتمالاً رخ می دهد، بازتاب خوبی در پایتخت ندارد و ممکن است در نوع تصمیم گیری آنان برای تعیین مدیران اثرگذار باشد.
دیر یا زود، استاندار آذربایجان شرقی و مدیران پُست های دیگری که اکنون با سرپرست اداره می شوند، انتخاب و شروع به کار خواهند کرد اما آن چه باقی می ماند، سوختن فرصت کوتاه خدمتگزاری و خدمت رسانی است که البته قابل جبران نیست.
بعد از نهایی شدنِ کلیددار کاخ استانداریِ آذربایجان شرقی باید همه مسئولان پیمان ببندند که با لحاظ محدودیت های زمانی و کمبود منابع، تمام توان خود را بکار گیرند تا خدمات ماندگاری از دورۀ مدیریتیِ خود برجای بگذارند.
آذربایجان و تبریز از هر آنچه سرعت پیشرفتش را می کاهد و اثر فرسایشی بر روی روند توسعه ای اَش می گذارد، باید فاصله بگیرد و به پشتوانۀ تاریخ درخشان و قابلیت های منحصربفردش قله های موفقیت را یک به یک فتح کند؛ امری که هرگز با رویکرد فعلی و با سرپرستی دستگاه هایی نظیر استانداری و شهرداری قابل تحقق نیست!
………………………………….
تحلیل از حامد عاطفی فر