ایام فاطمیه و منطق شیعه گری

آیا جز این است که سیره امیرمومنان که ما خود را پیرو ایشان می دانیم، رعایت مصلحت اسلام و مسلمین بوده است؟ آیا ایشان اهل فحاشی و اهانت به مخالفین خویش بوده اند؟ آیا ما حضرت زهرا(س) را بیشتر دوست داریم یا امیرمومنان علی(ع)؟ مقتضای منطق علوی برخورد مستند و عالمانه و از روی اخلاق اسلامی می باشد

از رحلت رسول خدا یک فصل سپری نشده بود که فصل خزان خوشبوترین گل باغ نبوت فرا رسید، شب یلدای علی رخ نمایان کرد و بانوی دوعالم در غربتی غریبانه و بازخمی بر تن و زخمهایی بزرگتر در روح و روانش رهسپار آغوش رسول خدا گردید.
شهادت فاطمه زهرا سلام الله علیها از ابعاد گوناگونی قابل بحث و بررسی می باشد، از سویی دشمنان بی نقاب یا نقابدار اهلبیت عصمت و طهارت تلاش دارند تا رد پای دستان آلوده به خون زهرای اطهر را پاک نمایند و از سویی برخی دوستان یا دوست نمایان آستان اهلبیت، با بی بصیرتی کیان شیعه و شیعه گری را به مخاطره می اندازند.

وهابیت و استراتژی انکار
علمای وهابیت در کتابهایشان و جارچی هایشان در شبکه های ماهواره ای و فضای مجازی، سعی در وارونه نمایی حقیقتِ جفای برخی خلفا و ظاهرا صحابه پیامبر (ص) را دارند. اینان که تاب بیان روایات هجوم به خانه وحی را ندارند (که از سوی شیعه و سنی روایت شده است)، دو روش را برگزیده اند.

اولا: سعی در تشکیک و غلط نمایی روایات منقول در کتب اهلسنت و شیعه را دارند که صراحتا دال بر هجوم برخی ها به خانه حضرت زهرا(س) و جمع آوری هیزم و تهدید به آتش زدن خانه ایشان دارند(چنانکه سنت وهابیت نقض و باطل خواندن روایاتی از اهلسنت است که بر مذاق شان خوش نمی آید).

ثانیا: بدنبال جمع آوری قراینی هستند که به زعم خود ثابت نمایند که این کار نه شدنی است و نه شده است. گاهی ادعا می کنند که آن زمان دری وجود نداشته است که پشتش جمع شوند و تهدید به آتش زدن خانه بکنند (غافل از اینکه نقل های تاریخی کتب اهلسنت فارغ از جنس درب های آن زمان، اصل وجود درب را بیان کرده اند). گاهی ادعا می کنند اصلا اختلافی بین حضرت علی (ع) و خلیفه وجود نداشته است که خلیفه به همچنین کاری دست بزند و ایشان در نهایتِ گل و بلبل و دوستی روزگار گذرانده اند! (البته اینها پاسخی بر این سوالات ندارند که چرا پس از وفات نبی مکرم اسلام، برخی ها مخفیانه و بدون دعوت از دوستشان! (علی حیدر) تکلیف خلافت را بین خودشان روشن کردند و آیا رسم این قوم این بوده است کهبه خانه و کاشانه دوستشان ! حمله نموده و از دوستان خویش! بیعت اجباری بگیرند؟

شیعه انگلیسی و فرهنگ اهانت و تفرقه
شیعیان به تبعیت از فرمان الهی محبت و مودت اهلبیت رسول الله را در دل دارند و با شادی آنها شاد و به عزای آنها متعزی می شوند، دشمنانشان را دشمن و دوستانشان را دوست می دارند و شایسته است در تمامی ابعاد زندگی و از جمله نحوه برخورد با دشمنان اهلبیت، به همان شیوه ای که امامان بزرگوارشان عمل نموده اند، اقدام نمایند.

بزرگترین پاسخ شیعه به شبهه افکنی دشمنان در زمینه چرایی عدم برخورد سخت و شکننده امیرمومنان علی (ع) در ماجرای هجوم ایشان به خانه وحی، اینست که می گوییم حیدر کرار به اقتضای حفظ مصلحت مسلمین و دفعِ احتمال جنگ داخلی، برخورد حداقلی نموده و دست به شمشیر نبرده اند.(البته طبق برخی نقل ها ایشان مهاجم را بسختی زمین زده و بینی اش را شکست).
مناسب است رفتار فعلی برخی از شیعیان داغدیده مادرشان را با رفتار علوی سنجش نمائیم و سیره ی ایشان را با سیره علوی مقایسه کنیم. برخی از شیعیان و تعیینا شیعه منتسب به شیرازی ها، تمام سعی و اهتمام خویش را بر فحاشی و سب و لعن نموده اند که سبب گسترش اختلافات در دنیای اسلام و اختلافات در کشور عزیزمان ایران می شود که این امر مانع بالندگی و رشد و پیشرفت تنها کشور شیعه جهان می گردد و این گروه دانسته یا ندانسته بزرگترین ضربه را بر پیکر تشیع علوی وارد می نمایند. آیا جز این است که سیره امیرمومنان که ما خود را پیرو ایشان می دانیم، رعایت مصلحت اسلام و مسلمین بوده است؟ آیا ایشان اهل فحاشی و اهانت به مخالفین خویش بوده اند؟ آیا ما حضرت زهرا(س) را بیشتر دوست داریم یا امیرمومنان علی(ع)؟
مقتضای منطق علوی برخورد مستند و عالمانه و از روی اخلاق اسلامی می باشد که در سراسر زندگی امامان بزرگوارمان موج می زند.
شیعه ی با بصیرت ضمن بازگویی حقایق تاریخی و دفاع از حقوق غصب شده و حرمت شکسته شده اهلبیت، اقدامی نمی کند که احساسات منفی دیگر مسلمانان را برعلیه حکومت شیعی برانگیزاند و سبب ایجاد اجماع وحدت دشمنان اهلبیت شده و تنها حکومت شیعه جهان را در حصار کارشکنی بیشتر دشمنان خویش قرار دهد. شیعه ی پیرو حضرت علی (ع) در همه جهات زندگی و از جمله در نحوه برخورد با دشمنان اهلبیت، بایستی از خود این بزرگان الگو بگیرد نه اینکه صرفا ادعا و داعیه شیعه گری بنماید.